Το παιδί δεν είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει κατάλληλα τα όργανα της άρθρωσης (π.χ. χείλη, γλώσσα, δόντια) για να παράξει έναν ή περισσότερους φθόγγους και στη ροή του λόγου δημιουργούνται:

• Αντικαταστάσεις φωνημάτων με άλλα φωνήματα π.χ. θέλω-σέλω
• Παραλείψεις φωνημάτων ή συλλαβών π.χ. κότα-κόα, καραμέλα-καμέλα
• Απλοποιήσεις συμπλεγμάτων π.χ. στρατός-στατός, κρύο-κύο
• Αλλοιώσεις φωνημάτων π.χ. αντί «ρ» το παιδί παράγει έναν ήχο που ακούγεται σαν «γι»